Pishinat publike kanë luajtur një rol kritik në kulturën amerikane gjatë shekullit të kaluar. Por ndërsa ndryshimet klimatike dhe nxehtësia ekstreme përkeqësohen, ato po marrin një rol urgjent të shëndetit publik. Nxehtësia vret më shumë amerikanë se çdo fatkeqësi tjetër e lidhur me motin, sipas të dhënave të gjurmuara nga Shërbimi Kombëtar i Motit.
Megjithatë, ashtu si pishinat publike po bëhen më të rëndësishme se kurrë, ato ndërkohë po zhduken nga sytë. Pishinat janë bërë më të vështira për t’u gjetur për amerikanët të cilëve u mungon një pishinë në oborrin e shtëpisë së tyre, që nuk mund të përballojnë një klub fshati ose nuk kanë një YMCA lokale.
Qasja në pishina ka qenë prej kohësh e kontestuar ashpër në Amerikë. Pishinat gjigante komunale u ndërtuan në gjysmën e parë të shekullit të njëzetë, dhe krijimi i tyre për të gjithë pa dallim racial ishte një objektiv kryesor i lëvizjes për të drejtat civile. Por, të kufizuara për financim, shumë qeveri vendore kanë lënë pas dore pishinat publike.
Ekziston një pishinë publike e jashtme për çdo 38,000 njerëz në Amerikë nga 34,000 në 2015 sipas Shoqatës Kombëtare të Rekreacionit dhe Parkut. Tërheqja e qeverisë dhe privatizimi i pishinave dhe rekreacionit ka dëmtuar më së shumti grupet e varfëra dhe pakicë, thonë historianët dhe ekspertët e rekreacionit publik.
Sot, 79% e fëmijëve në familjet me të ardhura shtëpiake më pak se 50,000 dollarë nuk kanë aftësi noti ose kanë aftësi të ulëta, sipas një studimi të vitit 2018. Gjashtëdhjetë e katër për qind e fëmijëve me ngjyrë, 45 % e fëmijëve hispanikë dhe 40 % e fëmijëve të bardhë nuk kanë aftësi noti ose kanë aftësi të ulëta, zbuloi studimi.
Hyrja në pishina ishte një prioritet kryesor për grupet e të drejtave civile, të cilët e shihnin rekreacionin si një të drejtë themelore të njeriut. Por suksesi i lëvizjes për të drejtat civile për integrimin e pishinave përkoi me një rritje të pishinave private dhe klubeve të notit. Miliona familje të bardhë të klasës së mesme u larguan nga qytetet për në periferi dhe ndërtuan pishina në oborret e tyre të reja gjatë epokës. Banorët e rinj të periferisë zgjodhën të organizonin klube të vendit me tarifa në vend që të ndërtonin pishina të hapura për publikun. Nga viti 1950 deri në vitin 1962, u hapën 22,000 klube private të notit, kryesisht në periferi të White.
Ndërsa qytetet mbyllën pishinat dhe ndaluan mirëmbajtjen e atyre ekzistuese, klubet private të notit mbushën boshllëkun për ata që mund të hynin në to dhe pishinat e oborrit të shtëpisë u shtuan. Në vitin 1972, kishte 1.1 milion pishina rezidenciale, sipas firmës kërkimore të tregut të industrisë së pishinave PK Data. Dy dekada më vonë, ishin 3.8 milionë.
Mungesa e shpëtimtarëve dhe departamentet publike të rekreacionit të pafinancuara vazhdojnë të tensionojnë pishinat lokale. Parqet dhe agjencitë e rekreacionit priren të jenë zona e parë për të shkurtuar kur buxhetet janë të ngushta dhe më të ngadalta për të rikthyer paratë, tha Kevin Roth, nënkryetar i kërkimit, vlerësimit dhe teknologjisë në Shoqatën Kombëtare të Rekreacionit dhe Parkut.
Mirëmbajtja dhe sigurimi i pishinave publike janë të kushtueshme për qytetet. Qytetet gjithashtu kanë luftuar për të stafuar pishinat me roje plazhi. Studentët e shkollave të mesme dhe të kolegjit kanë më shumë mundësi për punë verore dhe kanë më pak gjasa të marrin një punë si roje shpëtimi gjatë verës sesa dikur. Por humbja e pishinave publike nuk mund të zëvendësohet plotësisht nga pishinat private apo grupet jofitimprurëse.
/ SCAN
