Argjentina është kampione e botës për herë të tretë në historinë e saj dhe i gjithë vendi donte të festonte “Scaloneta”, suksesin e madh në Katar, të siguruar pas një sfide të jashtëzakonshme ndaj Francës së Mbappès. Heronjtë autentikë të një bëme epike, lojtarët nisën festimet në stadiumin “Lusail”, teatri i suksesit epik botëror, duke tërhequr me vete të gjithë tifozët argjentinas anembanë botës dhe mbi të gjitha bashkatdhetarët që e ndoqën finale drejtpërdrejt në TV nga Argjentina.
Pamjet e gëzimit të papërmbajtshëm të Lionel Messit dhe shokëve të tij menjëherë pas penalltisë vendimtare, që iu dha Botërorin, u bënë menjëherë “virale”, një vorbull entuziazmi që u përhap menjëherë mes tifozëve argjentinas, të cilët iu dhanë jetë festimeve për fitoren më të madhe.
Përveç Messit, gjithnjë e më shumë simbol i këtij triumfi, i zgjedhur lojtari më i mirë i turneut dhe tashmë i identifikuar nga të gjithë përkrah Madhërisë së Tij, Diego Maradona, ngazëllimi i shfrenuar i mijëra tifozëve ishte veçanërisht i ngrohtë edhe për lojtarët e tjerë, heronj të finales, si Emiliano Martinez, i cili u zgjodh portieri më i mirë i Kupës së Botës.
Një emocion që përfshiu miliona argjentinas të shpërndarë nëpër botë dhe simpatizantët e tyre, në skena gëzimi që përfshinin edhe qytete të tjera, veçanërisht afër fatit të Argjentinës, si Napoli, atdheu i supozuar dhe kujtimi i Diego Maradonës, ku suksesi e “Selecciòn” u festua si të ishte kombëtarja italiane.
Të gjitha të marra në kohë reale dhe të shpërndara në rrjetet sociale, ku videot u bënë menjëherë “virale”, veçanërisht në imazhet që vinin direkt nga jashtë. Ngazëllimi i shfrenuar në kryeqytetin, Buenos Aires, nuk u ndal në tri orët shumë të gjata, aq sa zgjati finalja e pafundme me Francën, e cila tashmë kishte shpërthyer me golin e shënuar nga Messi në minutën e 108-të, kur Argjentina kishte rikuperuar avantazhin 3-2, në mënyrë të pabesueshme. Më pas u pengua nga “hat-trick” i një Mbappe po aq të jashtëzakonshëm.
Një pritje e asaj që do të ndodhte pak më pas, pas lotarisë klasike të penalltive që zgjodhi Albiceleste si kampionë bote dhe shpalosi kombëtaren “locura”, termi argjentinas i përsosur dhe pothuajse i papërkthyeshëm, në të cilin entuziazmi i shfrenuar, çmenduria e jashtëzakonshme, tepricë e çmendurisë që vjen nga një ngjarje lumturie. Si mund të ishte ndryshe shenjtërimi si kampionë bote. Kështu, Buenos Aires u derdh në rrugë dhe një turmë e madhe pushtoi sheshin e “San Nicolás”, rrëzë Obeliskut.
Mijëra argjentinas brohoritës, mes flamujve kombëtarë, bluzave të kombëtares dhe imazheve të Diego-s, nisën një entuziazëm të papërmbajtshëm në kryeqytet, i cili më pas u përhap në të gjitha qytetet e vendit, në një ‘infektim’ të papërmbajtshëm për sipërmarrjen epokale të nënshkruar nga Leo Messi.
Padyshim që videot dhe imazhet e ngazëllimit nuk mund të mungonin as në vendlindjen e Messit, në Rosario, ku u regjistruan skena të tjera gëzimi të papërmbajtshëm nga ana e tifozëve të Albiceleste, tashmë të dokumentuara ditët e fundit, si me rastin e ‘pelegrinazhit’ nën shtëpinë e një plake, e ngatërruar me gjyshen e Messit, në një video që u bë menjëherë “virale”.
Rosario, si vendlindjet e tjera të lojtarëve të ndryshëm të Scalonit, si Mar del Plata, që donte të festonte kombëtaren, por mbi të gjitha përfaqësuesen zyrtare “të saj”, ndër heronjtë autentikë të rrugëtimit drejt Kupës së Botës: Emiliano Martinez, gjithnjë e më shumë lider dhe vendimtar, si me rastin e nrekullisë, shpëtimin e portës nga gjuajtja e Muani në minutën e 123-të, duke shmangur dramën sportive.
Për t’u ngritur sërish te protagonisti gjatë gjuajtjes së penalltive, duke pritur goditjen e Coman dhe çuar Tchouameni në gabimin vendimtar. Nga fusha e blertë iu ka vendi “locuras” së përgjithshme, çmendurisë së shëndoshë me të cilën nisi të festohet suksesi më i rëndësishëm futbollistik në botë.
